Istnieją dodatkowe testy diagnostyczne mogące zweryfikować wyniki uzyskane w testach płatkowych, jednak nie są one ogólnodostępne i nie stosuje się ich powszechnie. Należą do nich testy in vitro oraz testy prowokacyjne.
Testy in vitro pozwalają na ocenę wpływu domniemanego alergenu na reakcję komórek krwi. W teście transformacji limfocytów można określić szybkość syntezy DNA po dodaniu analizowanej substancji do hodowli limfocytów pobranych od pacjenta. Wzrost tempa syntezy DNA świadczy o reakcji immunologicznej. Istnieją również inne testy, sprawdzające między innymi zdolność potencjalnego alergenu do redukowania tempa migracji makrofagów – komórek układu odpornościowego odpowiedzialnych między innymi za syntezę substancji biorących udział w procesach immunologicznych. Testy in vitro nie są powszechnie stosowane, niewiele osób ma doświadczenie w precyzyjnej analizie ich wyników, dlatego sugeruje się dużą dawkę krytycyzmu i ostrożności w ich interpretacji.
Testy prowokacyjne polegają na bezpośrednim podaniu alergenu w celu potwierdzenia, czy wywołuje on reakcję immunologiczną. Testy ekspozycyjne pozwalają uzyskać potwierdzenie, że to określona substancja odpowiada za rozwój alergii. Substancja podejrzana o bycie alergenem jest nanoszona na jedną stronę ciała, na drugą nakładana jest substancja neutralna, o której wiadomo, że nie wywoła podrażnienia, np. wazelina. Po upływie tygodnia oceniany jest stan skóry w miejscu obu aplikacji. Odmianą testu prowokacyjnego jest test typu ROAT (Repeated Open Application Test), który polega na codziennej, powtarzanej przez 14 dni aplikacji alergenu na skórę pacjenta. Test ma za zadanie ocenić, czy za wywołanie reakcji alergicznej odpowiedzialna jest substancja o nie do końca znanym składzie. Zazwyczaj do nanoszenia analizowanej substancji wybierany jest fragment skóry w dole łokciowym.
Testy prowokacyjne mogą również być prowadzone w formie doustnego podania alergenu. W takim przypadku muszą być one przeprowadzane wyłącznie pod nadzorem doświadczonych lekarzy, w warunkach szpitalnych. Jest to spowodowane możliwością wystąpienia bardzo silnych objawów alergicznych, w tym zagrażającego życiu wstrząsu anafilaktycznego. Charakterystycznym objawem potwierdzającym, że podana doustnie substancja jest alergenem kontaktowym są zmiany o charakterze zapalnym i potnicowym, zlokalizowane po przeciwnej stronie ciała niż zmiany wywołane alergicznym zapaleniem skóry.