W ciągu kilkunastu ostatnich lat obserwuje się wzrost zainteresowania leczeniem zmarszczek za pomocą preparatów zawierających toksynę botulinową. Ma ona tymczasem także zastosowanie leczeniu nadpotliwości.
Nadpotliwość jest przykrą dolegliwością, nierzadko wywołującą duże zakłopotanie u dotkniętych nią pacjentów. Klasycznymi metodami walki z tą przypadłością są miejscowo aplikowane preparaty soli chlorku glinu, doustne leki antycholinergiczne, jonoforeza czy postępowanie chirurgiczne. Leczenie chirurgiczne polega na miejscowym wycięciu gruczołów potowych pachy lub blokowaniu nerwu zaopatrującego gruczoły potowe w danym obszarze (sympatektomia piersiowa). Okazało się, że leczenie tej przypadłości za pomocą ostrzykiwania miejsc najbardziej narażonych na nadmierne wydzielanie potu toksyną botulinową przynosi bardzo dobre rezultaty.
Terapia nadpotliwości
W przypadku leczenia nadpotliwości u pacjentów zasady stosowania toksyny botulinowej są nieco inne, niż w przypadku leczenia zmarszczek. Preparat podaje się śródskórnie lub bardzo płytko podskórnie. Jest on bardziej rozcieńczony solą fizjologiczną niż w przypadku leczenia zmarszczek. Wstrzyknięcia muszą być przeprowadzone w ściśle określony sposób, tj. powinna zostać zastosowana jedna iniekcja na 1-2 cm2 skóry. Dawki jednak są uzależnione od nasilenia pocenia się pacjenta i powinien dobrać je lekarz na podstawie przeprowadzonego testu jodowo-skrobiowego.
Test jodowo-skrobiowy (test Minora)
Test ten polega na pokryciu wybranego miejsca z objawami nadpotliwości roztworem jodyny, a następnie posypaniu go skrobią ziemniaczaną. Po upływie czasu miejsca nadmiernego pocenia zabarwiają się na ciemny kolor, tworząc obraz pozwalający na dokładne zaplanowanie miejsc iniekcji toksyną botulinową.
Jak długo utrzymuje się efekt ograniczonej potliwości?
Czas trwania efektu utrzymuje się w zależności od pacjenta od ośmiu nawet do dwunastu miesięcy po zabiegu ostrzykiwania pach. Natomiast krócej utrzymuje się w przypadku dłoni, średnio od czterech do sześciu miesięcy.