Łupież rumieniowy to dermatoza pojawiająca się wśród osób starszych, głównie mężczyzn. Dodatkowymi czynnikami ryzyka wystąpienia tej dermatozy są otyłość, cukrzyca oraz nadmierna potliwość.
Bakteria corynebacterium minutissimum, pochodząca z rodziny maczugowców jest odpowiedzialna za powstawanie na skórze ognisk łupieżu rumieniowego. Choroba ta pojawia się głównie w okolicach pach, pachwin, szpary pośladkowej, fałdów podsutkowych, a także w zgięciach kolan i łokci, czasem pomiędzy palcami. Są to obszary narażone na przegrzewanie oraz nadmierną wilgoć – warunki idealne dla namnażania się bakterii. Dodatkowo poprzez otarcia bądź inne urazy skóry bakteria występująca naturalnie na ludzkiej skórze wnika do warstwy rogowej naskórka, powodując wystąpienie drobnych, początkowo różowych plam, które z czasem mogą się zlewać w większe ogniska chorobowe.
Diagnoza łupieżu rumieniowego – charakterystyka
Skóra zmieniona chorobowo jest przeważnie gładka, choć zdarzają się przypadki, że naskórek może ulegać łagodnemu złuszczaniu, a chorzy także skarżą się na świąd. Samo badanie lekarskie może być czasem niewystarczające do określenia, czy u pacjenta występuje łupież rumieniowy. Zaleca się wówczas wykonanie dodatkowych badań. Uznaje się, że zlecenie badania laboratoryjnego – hodowli bakterii na podłożu – jest bezcelowe, bowiem bakterie corynebacterium minutissimum są bardzo trudne do zidentyfikowania ich ze względu na swój stosunkowo niewielki rozmiar oraz fakt, że słabo się barwią. Co prawda, możliwe jest przeprowadzenie ich hodowli na jednym ze standardowo stosowanych podłoży, jednak o wiele skuteczniejszym przy diagnozie sposobem potwierdzenia, czy mamy do czynienia z łupieżem rumieniowym, łuszczycą, czy inna dermatoza jest zastosowanie lampy Wooda. Jest to lampa, która wytwarza promieniowanie UVA, barwiące na pomarańczowo porfiryny wytwarzane przez bakterię odpowiedzialną za rozwój łupieżu rumieniowego. W diagnostyce tej choroby wystarczy naświetlić miejsce zmienione chorobowo lampą Wooda. Jeżeli skóra zabarwi się na kolor koralowoczerwony, wówczas oznacza to, że pacjent cierpi na łupież rumieniowy.
Wskazane jest wówczas wdrożenie leczenia erytromycyną (5%) miejscowo, w postaci maści na skórę, lub ogólnie, jeżeli choroba jest rozległa i istnieje ryzyko, że terapia miejscowa będzie niewystarczająca. Warto rozważyć także rozpoczęcie stosowania antybakteryjnych preparatów myjących, które zmniejsza problem namnażania się bakterii na skórze, a co za tym idzie, ryzyko ponownego wystąpienia łupieżu rumieniowatego, mającego tendencję do nawracania.