Problem nadmiernego pocenia się dotyczy 0,5% całej populacji. Dolegliwość ta występuje m.in. jako schorzenie towarzyszące innym chorobom, np. cukrzycy lub nadczynności tarczycy, ale także jako schorzenie samodzielne.
Osoba niecierpiąca na nadpotliwość wytwarza średnio około pół litra potu dziennie. Osoba cierpiąca na tę dolegliwość wytwarza średnio sześć razy więcej potu, aż trzy litry na dobę, co stanowi bardzo duże wyzwanie nie tylko dla aktywnych zawodowo osób. Dotychczas stosowane metody, jak używanie miejscowe preparaty zawierające sole chlorku glinu, jonoforeza czy leczenie chirurgiczne, nie dają tak dobrych efektów, jak terapia toksyną botulinową.
Leczenie nadpotliwości toksyną botulinową – przebieg zabiegu
Przed rozpoczęciem leczenia toksyną botulinową lekarz często wykonuje test skrobiowo-jodowy Minora. Miejsce, które ma zostać ostrzyknięte toksyną botulinową, pokrywa się roztworem jodku potasu, a następnie posypuje skrobią ziemniaczaną. W miejscach nadmiernej potliwości, skóra barwi się na ciemny kolor. To z kolei stanowi informację dla lekarza, w jaki obszar skóry należy wstrzyknąć toksynę. Leczenie nadmiernej potliwości przy użyciu toksyny botulinowej znajduje zastosowanie głównie w okolicy pach, dłoni i stóp.
Powikłania w leczeniu nadpotliwości toksyną botulinową w gruncie rzeczy nie zdarzają się, w odróżnieniu od leczenia chirurgicznego, gdzie ryzyko wystąpienia powikłań jest znaczny.