Za przykry zapach potu odpowiadają bakterie Gram-dodatnie, między innymi bakteria maczugowiec- Corynebacterium minutissimum, która bytuje w miejscach narażonych na wilgoć. Jest ona także współodpowiedzialna za powstawanie łupieżu rumieniowego – nawracającej, a czasem przewlekłej dermatozy.
Kto jest narażony na łupież rumieniowy?
Częstotliwość zachorowań ma związek z miejscem zamieszkania pacjenta. Jeżeli zamieszkuje on tereny wilgotne, wówczas ryzyko zachorowania na dolegliwość, jaką jest łupież rumieniowy wzrasta. Ponadto wśród chorych na łupież rumieniowy większość stanowią osoby starsze, głównie mężczyźni. Czynnikiem sprzyjającym rozwojowi choroby są ponadto nadwaga i otyłość, cukrzyca oraz nadmierna potliwość.
Jak odbywa się zakażenie?
Bakterie maczugowców bytują na skórze człowieka. Czasem jednak natrafiają na sprzyjające zakażeniu warunki. Są to np. nadmierna potliwość, ale także uraz, na skutek którego bakterie mogą wniknąć do warstwy rogowej naskórka, powodując jej zakażenie.
Objawy łupieżu rumieniowego
Zmiany skórne pojawiają się u mężczyzn w miejscu, gdzie moszna styka się z udami, a u kobiet, w okolicy, gdzie uda stykają się z wargami sromowymi większymi. Ponadto zmiany często występują w okolicy szpary pośladkowej, pach, pępka, a także tuż pod piersiami w fałdach podsutkowych. W okresie początkowym chory może zaobserwować u siebie drobne czerwono-brązowe plamy, które z czasem mogą się zlewać się w większe zmiany. Skóra jest z reguły gładka, choć czasem naskórek łagodnie się złuszcza. Możliwe jest także odczuwanie przez chorego delikatnego świądu skóry.
Jak wykrywa się łupież rumieniowy?
Najlepszą formą wykrycia zmiany jest obserwacja skóry pod lampą Wooda. Porfiryny wytwarzane przez bakterię Corynebacterium minutissimum pod wpływem lampy, która wysyła prawie wyłącznie promieniowanie UVA, zabarwią się na koralowoczerwony kolor.
Jak leczyć łupież rumieniowy?
Obecnie najskuteczniejsza jest antybiotykoterapia ogólna erytromycyną. Ponadto chory może stosować miejscowo kremy zawierające imidiazol. Ważne jest jednak wyeliminowanie przyczyn, mających wpływ na rozwój choroby: otyłości, cukrzycy i nadmiernej potliwości.